Autor: Mariusz

Ufff…. Szósta rano. Piątek. Udało się wstać zgodnie z planem. Po wczorajszych “słabościach” nie ma żadnego śladu. Żadnego bólu nóg, mięśni, stawów… Jest za to adrenalina i endorfiny. Te ultramaratony to chyba rzeczywiście jest kwestia “głowy” 😉

Znowu bez śniadania (bufet w schronisku zamknięty). Kanapek nie mam. Konserw też… Na żele i batony za wcześnie 😀

Poranek jest chłodny i lekko zamglony ale nie zapowiada się na jakąś fatalną pogodę.

Fajnie jest jechać samotnie. Pytają mnie wszyscy o czym się wtedy myśli. Odpowiem jak facet zapytany przez żonę o czym myśli – O NICZYM 🙂 . Myśli wpadają i wypadają niezauważone. To nie jest tak, że ma się długie godziny na rozmyślanie o problemach egzystencjalnych współczesnego świata, planach, pracy, rodzinie itp itd. Jedzie się TU i TERAZ. Klnie się w myślach wypychy, palące na podejściach mięśnie, fokusuje się myśli na koncentracji na niebezpiecznych zjazdach… Oczywiście czasami przeleci przez myśl jakaś zapomniana sprawa, ktoś kogo chciałoby się mieć obok siebie. A niekiedy do głowy wpadnie myśl-ochota na zjedzenie czegoś czego się nawet nie lubi – mnie np na którymś stromym wypychu naszedł apetyt na pierogi ze śliwkami – których NIE CIERPIĘ 🙂

selfie coraz lepiej mi wychodzi 🙂

Poranek na Wielkiej raczy

Praktycznie przez całą trasę las porastają nieprzebrane połacie jeżyn i jagodzin. Trzeba by być totalnie obojętnym żeby nie stanąć i nie skubnąć z krzaczka 😉 Małe czarne diabełki błyszczą swoją czernią i krzyczą: “chodź tatuśku, spróbuj naszej słodyczy…!!!” I tak cenne minuty uciekają 😀

Jeżyny (po słowacku „czernice”)

Chwilę po ósmej albo ja doganiam Daniel Łazarek albo odwrotnie – on dogania mnie. Razem przebijamy się przez błoto, korzenie, kamieniste stromizny i zwalone drzewa.

droga krzyżowa na Wielką Rycerzową 🙂

Daniel VS wiatrołomy

Przed nami Wielka Rycerzowa. Jakoś wepchnęliśmy rowery a potem szaleńczy zjazd po stoku aż pod samo schronisko na Hali Rycerzowej. Wygląda na to że trochę ludzi tu nocowało.

Czas na pierwszy posiłek tego dnia. Oczywiście “ruskie” pierogi.

Zjazd na Halę Rycerzową

Po posiłku przychodzi rozleniwienie. Na siedząco zamykam oczy na kilka chwil. Daniel też “przydrzemuje”. Do schroniska ściągają kolejne grupy “karpatczyków”.
Kupuję Colę, uzupełniam bidon. Ruszamy dalej. Po paru kilometrach orientuję się, że bidon z Colą został na ławce przed schroniskiem. FUCK!!! Dobrze, że mam wodę w dwóch bukłakach (w “nerce” i w plecaku). Ale co bidon to bidon – zawsze dodatkowa porcja picia. Ale to nic… Twardo ciśniemy do przodu pomimo wrednych sztajf, ścianek, błota, korzeni…

Lądujemy w Ujsołach. A tam….:

Płot w Ujsołach

W Rajczy Daniel decyduje się na wysyłkę części ekwipunku pocztą do domu. Kręcimy trochę po miejscowości. Dlaczego ja wtedy się nie zdecydowałem na podobny krok? DLACZEGO?? Plecak w czasie jazdy zdecydowanie koliduje mi z “nerką” – po prostu opiera się na niej ściągając ją w ten sposób w dół razem z moimi spodenkami.

poczta w Rajczy

Za Rajczą Daniel zostaje trochę z tyłu a ja chcąc utrzymywać swoje stałe tempo “w tlenie” wysuwam się do przodu – znowu mnie czeka samotna jazda. Na Zapolance pierwszy kontakt z najbardziej zapracowanym człowiekiem na Carpatia Divide – dopada mnie Łukasz Marks ze swoimi kamerami. Kamera mi nieobca – nawet wręcz przeciwnie (to mój “żywioł”) – ale wyjątkowo tym razem coś bełkoczę bez sensu.

Wdrapuję się na Zapolankę – odpoczywa tam dwóch “naszych”z mojej kategorii wiekowej i jeden anioł miłosierdzia – Grażynka Grażka – która ratuje mnie swoim własnym bidonem – nawiasem mówiąc dojechał on ze mną do Mucznego i jest jedną z pamiątek na równi z medalem, koszulką finiszera i filiżanką United Colours of Cycling która przejechała ze mną cała trasę.

panorama z Zapolanki

to mi się kojarzy z filmem „Nigdy w życiu” …

Ruszamy we trzech dalej. Pół na pół – jedziemy albo idziemy i pchamy. A jak jedziemy to zapamiętujemy się w tej jeździe. W pewnym momencie na szerokiej szutrówce gubimy trasę – NA ZJEŹDZIE!! – w sumie to chyba przeze mnie – bo jak zobaczę zjazd to tracę głowę. Kilometr do nadrobienia. Wracamy na szlak. Przemalownicza wąska dróżka, która z jednej strony ma ściankę a z drugiej stromy stok. Jadę blisko za jednym z kolegów. W pewnym momencie na jakimś korzeniu on się zatrzymuje a ja będąc stanowczo za blisko tracę równowagę i przewracam się na bok (na PRAWĄ stronę!!!) – niestety nie ten bardziej “komfortowy” i bezpieczny. Ląduję z gębą w jagodzinach na krawędzi przepaści, przygnieciony i ciągnięty w dół plecakiem który przesunął się na tył głowy, jedną ręką rozpaczliwie trzymając się jakiegoś kikuta pniaka. Z zewnętrzną pomocą kolegi jakoś się pionizuję. Chyba zaczyna się zmęczenie… Więc chwila odpoczynku plus “kolka” z puszki.

relax….

aż nie chce się wstawać….

W info organizatora była informacja o tym, że trasa w 99% jest PRZEJEZDNA. Pojęcie “przejezdna” chyba miało mieć dość szerokie znaczenie obejmujące również spacer z rowerem na plecach lub jego pchanie. Bo dla mnie “przejezdna” oznacza to że nie trzeba zsiadać z roweru – jak dla większości uczestników chyba… Zaczyna się dużo błota, zwalone drzewa, zalane wodą koleiny. Co niepokojące z daleka słychać nadchodzącą burzę. Burza w lesie w górach… Zajebiście… Jak tu starać się nie stać pod drzewem? Co lepsze – stać w polu z KARBONOWYM rowerem czy rzucić rower i stanąć pod drzewem? 🙂

pure MTB 🙂

pure MTB 2

Byś w górach i nie napić się wody ze źródełka? Nie po to targam ze sobą swoją bolesławiecką “skorupę” 🙂 Miałem pewne obawy czy napicie się tej wody nie skończy się jakąś rewolucją gastryczną ale w czasie tego ultra nic nie jest w stanie mnie złamać.

MOJA kolarska ceramika 😉

Zaczyna padać. Zaczyna grzmieć. Zaczyna walić piorunami. Chyba nawet walnęło gdzieś blisko – to się da rozpoznać po suchym krótkim trzasku. Na szczęście docieram do schroniska na Hali Rysianka. Zmieniam koszulkę na suchą – współtowarzysze patrzą na mnie ze zdziwieniem – “po co??”. Zjadam pierogi z jagodami. No i walę radlerka 0% oczywiście – czytałem wywiad z jakimś dietetykiem że radlery w bardzo dobry i skuteczny sposób uzupełniają niedobory energetyczne. Przestaje padać więc suchy i przebrany (przebrany WIĘC suchy) ruszam w stronę Hali Miziowej.

Napisałem “przestało padać”? To nieaktualne. Zaczęło znowu padać. Doganiam dwóch “naszych” na fullach. Chowają się pod drzewo. Co będę gdzieś tam stał sam jak… i ściągał pioruny? Dołączam do chłopaków. Będzie raźniej. Jak ma nas usmażyć to wszystkich razem – przynajmniej jeden głaz pamiątkowy postawią . Za chwilę mija nas, jak się okazuje, trzeci z ich ekipy więc ruszamy w dalszą drogę pomimo deszczu. Razem dojeżdżamy do schroniska na Hali Miziowej. To zupełnie inne schronisko niż te napotkane wcześniej. Wielkie, murowane, z dużą restauracją i jadalnią. Pod schroniskiem ktoś urządził wyprzedaż rowerów 😀

schronisko na Hali Miziowej

Oczywiście w schronisku nie ma już wolnych łóżek. Zapisuję się na listę rezerwową i po raz kolejny zmieniam ciuchy na suche. Mokre rozwieszam na krzesłach. Przy okazji podłączam się do prądu ładując trackera i komórkę. Moi nowi “znajomi” spod drzewa siedzą przy stoliku obok i słyszę jak jeden z nich próbuje ogarnąć jakiś nocleg. I to chyba z powodzeniem co w długi weekend późnym popołudniem wydaje się “mission impossible”! Wtrącam się w “rezerwację” i liczę na fuksa że znajdzie się czwarte miejsce. JEST! Znalazło się! 🙂 Tak właśnie poznałem ekipę z którą prawie w całości dojechaliśmy razem do Mucznego – Olka, Piotrka i Patryka. Ruszamy do Korbielowa bo tam właśnie czeka na nas nocleg. Dojeżdżamy jeszcze przed nastaniem zmroku. Właściciel pensjonatu – przesympatyczny facet u zmierzchu wieku średniego – udostępnia nam węża ogrodowego do umycia rowerów i opłukania się z błota – nawiasem mówiąc na idealnie wystrzyżonym i wypielęgnowanym trawniku. Rowery zabezpiecza nam w garażu. Gorący prysznic to zbawienie. Do pokoju dostajemy nawet grzejnik elektryczny żeby móc wysuszyć wyprane i mokre rzeczy. Jak się okazuje nasz gospodarz dobrze wie gdzie znajduje się Bolesławiec – kurczę, czy naprawdę wszyscy słyszeli o Bolesławcu?? 😀

Pharmacy Team

Candy po myciu pleców 🙂

U Patryka ujawniła się drobna dolegliwość. Jedzie na rowerze kupionym kilka dni przez Carpatią, na totalnie niedopasowanym i nieustawionym siodełku, dodatkowo obciążony ciężkim plecakiem. Zaczynają się pierwsze oznaki obtarć pośladków co niestety, przy tym co nas czeka przez następne dni, oznacza nadciągającą katastrofę. Krótkie konsylium – Olek i Piotrek to farmaceuci, ja – doświadczony ojciec trójki dzieci więc problemy odparzeń i obtarć mam “przećwiczone” i wspólna konkluzja że nie ma innego wyjścia i trzeba po prostu grubo smarować. Wieczór upływa nam na dyskusji o “bólu dupy”, spodenkach kolarskich i wyższości jednych wkładek nad drugimi co chyba nie jest, w obecnej sytuacji, szczytem delikatności w stosunku do Patryka 😀

Jak to dobrze że mam swoją maść do tyłka 🙂 – dzięki Szczepan „Prze Szczep” Paszek – uratowałeś mi życie (a w zasadzie dupsko)!!! I to nie tylko mi bo do samej mety wszyscy smarowaliśmy sobie tyłki ASSosem – oczywiście każdy swój własny a nie nawzajem 🙂 Błogosławię również dzień w którym zdecydowałem się na bieliznę Endura …

Wciągamy po dużej pizzy z pobliskiej pizzerii i do łóżeczek.

Jutro czekają na nas “Babia Góra Trails”…. Znowu o 6tej pobudka.

Ok. 6tej chyba już żaden z nas nie śpi.
Pierwszy za sprzęt bierze się Krystian – uzupełnia płyn hamulcowy w układzie kiedy my jeszcze tkwimy w pozycji horyzontalnej… A podobno chwilę przed wyścigiem nie grzebie się przy rowerze 🙂
Mocujemy resztę szpeju na swoich bike’ach i oczywiście co najważniejsze – numery startowe.

Chłopaki wciągają z rana jakieś owsianki – mnie wystarczy resztka energii z dnia poprzedniego. Wiem, że to niezbyt rozsądne przed dużym wysiłkiem ale tak już mam… Moje założenie na Carpatia Divide jest proste – zmieścić się w limicie 200 godzin. Bez “zażynania” i jazdy do upadłego, żadnego NONSTOP – po prostu nieformalnie traktuję ten ultramaraton jako “etapówkę” a więc wyścig na którym przejeżdża się jakiś odcinek a potem się odpoczywa celem zregenerowania. Tym bardziej, że od kilku dni jestem znowu na antybiotyku Dlatego nie mogę narzucić dużego tempa bo MUSZĘ po prostu dojechać do mety – bo będzie “siara”. Znam paru którzy by ciągnęli ze mnie bekę do końca świata – co nie Rafał Iwan? . Chciałbym dojechać do następnego piątku do magicznej godz. 18tej – czyli uśredniając ok. 80km dziennie…

Ok. 9tej jestem na miejscu startu. Powoli się wszyscy zjeżdżają. Dużo uczestników – zapewne mieszkających stosunkowo niedaleko – przyjeżdża rano. “W powietrzu” wyczuwalne napięcie – to prawie tak jak na korytarzu przed ostatnim terminem egzaminu 😁

na gotowo….

Wszyscy podekscytowani choć nie dają tego po sobie poznać. Wszędzie pełno Ojca Dyrektora – Leszek Pachulski promienieje szczęściem ale co tu się dziwić – po latach przerwy Carpatia odradza się jak feniks z popiołów… Poza tym faceci w średnim wieku tak mają – jak znajdą pasję to nie ma zmiłuj… 😂

Zadziwia różnica w sposobie upakowania uczestników. Niektórzy jak wielbłądy (vide – autor), niektórzy na zupełnym lajcie jakby jechali na pół dnia na wycieczkę rowerową.

Ruszamy prawie punktualnie o 10tej. Eskortowani przez policję karnie przepychamy się wąskim pieszociągiem a potem drogą asfaltową do miejsca “ostrego” startu – w zasadzie to prawie nikomu się nie spieszy – początkowo nawet “konina” trzyma szyk. Gubię na asfalcie Damiana i już się do końca Carpatii nie zobaczymy – Damian chyba trzeciego dnia łapie poważną awarię napędu swojego fulla i asfaltami po płaskim dojeżdzie do Mucznego – tam czeka na niego jego własny bus którego udostępnił Orgom do przewiezienia naszych tobołów.
A już na pierwszy ogień czeka na nas siedmiokilometrowy podjazd pod Małą Czantorię a potem jeszcze następne 3km na Wielką Czantorię. Fajna rozgrzewka 🙂 A zaczyna to wyglądać tak:

podobno tak będzie przez pół wyścigu 🙂

Na trasie bardzo dużo turystów – ale co tu się dziwić – mamy pierwszy dzień długiego sierpniowego weekendu.

Widoki zaczynają rekompensować trudności wpychania roweru na podjazdy.

w tym miejscu zatrzymywali się chyba WSZYSCY…

Po 1h 45min i 10km Mała i Wielka Czantoria podjechana. Zjazd z Czantorii daje już pewne pojęcie o tym co nas czeka w dalszej części – ostro, kamieniście i dość trudno technicznie.

Kilometr trasy ok. 15 – Wisła Soszów i pierwsze piwo – Schronisko Lepiarzówka. Siedzi już tam trzech “naszych” w tym #konradadkonis – no to jak nie zajechać?? Od tej chwili przestaję się czuć głupio, że mam zwykłe turystyczne (zdecydowanie wygodniejsze niż wyścigowe bo da się w nich “butować” pod górę), buty z SPD – “tytan ultramaratonów” – Konrad – ma identyczne 😉

Wisła Soszów

było pyszne… 😀

Zostawiam chłopaków i cisnę dalej.

Następny odcinek szlakiem granicznym przez Stożek na Kubalonkę. Kolejna krótka przerwa w Kubalonce w knajpce przy drodze – pierwsza puszka CocaColi. W czasie tej wyrypy wypiłem chyba więcej ‘kolki” niż przez całe 50lat życia – nawiasem mówiąc CocaCola to najlepszy uzupełniacz braków energii na wyścigach i jazdach – zawsze warto mieć puszeczkę w kieszeni lub plecaku.

krótki odpoczynek w Kubalonce

Jadę głównie samotnie. Czasami miksujemy się z innymi uczestnikami. Albo ktoś wyprzedza mnie albo ja kogoś. Pogoda jest jak milion dolarów – zielono aż po horyzont 😀

gęsiego ….

Ze 2 km przed Ochodzitą znowu przerwa – gospoda Korona. Tłum “karpatczyków”. Czas na pierwszy obiad CD’2019. Ruskie pierogi i obowiązkowo radler. Podjazd pod Ochodzitą (40km trasy) po płytach betonowych z nachyleniem dochodzącym nawet do 20%. Za to zjazd prawie jak odjazd po LSD 😀

Ochodzita

panorama z Ochodzity

Przejeżdzamy pod ekspresówką S1. Na ok. 47-48km asfaltowy zjazd. Na średnioostrym łuku na środku asfaltu rozypane trochę żwiru. Za zakrętem grupa “naszych” zgromadzono wokół jednego siedzącego na poboczu – był “szlif”. Marcin Surowiec – koordynuje powiadomienie służ medycznych. Zadaję poszkodowanemu podstawowe w takich przypadkach pytania – “jak się nazywa?”, “czy pamięta co się stało?”, “co go boli?”. SMSem wysyłam Leszek Pachulski koordynaty miejsca zdarzenia z map google. Ponieważ wcześniejsza grupa już się w tym miejscu sporo nastała mówię im, że ja zostanę do czasu przyjazdu ZRM a oni jadą dalej. Przyjeżdża karetka, po chwili Leszek Pachulski. Trzeba mieć cholernego pecha żeby się rozbić w pierwszy dzień ośmiodniowego ultramaratonu ale trzeba mieć wielkie szczęście żeby ocalić życie.

tyle zostaje po kasku po uderzeniu głową w asfalt

Na 60km zaczyna się blisko 11km podjazd pod Wielką Raczę. Pierwsze 6km znośne jeżeli chodzi o nachylenie podjazdu – takie sensowne w granicach do 3%. Na następnych 5km rzeźnia chwilami dochodząca nawet do 15% – a to nie jest gładki asfalt!! Podjazd wygląda tak:

wypych pod Wielką Raczę

Na ostatnim odcinku orbitujemy wokół siebie z #rafalwasil – raz on wyprzedza mnie, raz ja jego. Takie dwa wyklinające bezsensowny podjazd (a w zasadzie wypych) samotne “lefciaki” – Rafał też jedzie na Cannondale’u. Niestety zaczyna zapadać zmrok – do schroniska na Wielkiej Raczy docieram na chwilę przed zachodem słońca – trochę “naszych” już tu jest. “Trochę” a tak naprawdę “tłum”. Rafał chyba decyduje się jechać dalej bo w schronisku już go nie widzę.
71km i prawie 2800m w pionie za mną.

Chwilę po zachodzie słońca na Wielkiej Raczy

Jako, że ja mam zawsze szczęście załapuję się na ostatnie łóżko w 8-osobowym pokoju. Po mnie dla dojeżdżających zostaje już tylko podłoga do dyspozycji. Rowery chowamy wszyscy do garażu z tyłu schroniska i z manelami ładuję się do pokoju. Siadam na krześle przy drzwiach i dostaję koszmarnych dreszczy. Telepie mną jak w febrze. Zamawiam w bufecie gorącą herbatę z cytryną i jakoś sytuacja się normalizuje. Uzupełniam kalorie CZTEREMA kawałkami ciasta z jagodami i radlerem. Teraz dla odmiany robi mi się niedobrze 😂. Jak się okazało byłem tak ujechany tego dnia, że gdy następnego dnia Daniel Łazarek wspomina, że widzieliśmy się wieczorem w schronisku to ja tego nie pamiętałem. Grubo…

Zgubne łakomstwo

Jeszcze tylko prysznic w łazience pamiętającej chyba konspiracyjne spotkania Michnika i Havla w latach 70tych – wtedy zdaję sobie sprawę, że nie uwzględniłem w liście do zabrania jednej podstawowej cholernie ważnej na takiej wyprawie rzeczy – plastikowych/gumowych klapek, japonek lub innych chroniących stopy nadającemu się pod prysznic obuwiu. Garść tabletek i do wyrka “na pięterko” – łóżka w schronisku są piętrowe.

Połowa ekipy w naszym pokoju to czterech, niepochodzących z naszej grupy, młodych kumpli z pracy (chyba elektryków lub hydraulików), którzy przyjechali zrobić sobie alkoholową imprezkę na wysokości. Przy okazji imprezki robią kupę hałasu, który potęguje się wprost proporcjonalnie do ilości wypitego alkoholu. W końcu dochodzą do wniosku że czas spać ale niestety jeden z osobników pochodzi z gatunku “gaduł po alkoholu” i napie…la jak najęty. Moja wytrzymałość przekracza kruchą granicę z chwilą gdy koleś zapala papierosa leżąc w łóżku w drewnianym górskim schronisku. Kto mnie zna choć odrobinę zna też mój stosunek do “fajek”. Podejrzewam, że chłop się nie może z traumy otrząsnąć do dzisiaj 😂

Ale trzeba spać. Pobudka o 6-tej 😉

Zapis pierwszego dnia

https://www.strava.com/activities/2641374397

To nie jest tekst dla finisherów Carpatia Divide – w znakomitej większości uczestników dużo bardziej doświadczonych i “wyjeżdżonych” ode mnie. To opis dla tych, którzy raczej nigdy na takie wyzwanie się nie porwą – wcale nie z braku możliwości czy niezdolności do jego ukończenia ale z lenistwa i braku czasu. A może właśnie jednak się zdecydują zachęceni opisem całej historii począwszy od etapu przygotowań, rozterek sprzętowych, popełnionych błędów i wreszcie niesamowitej tygodniowej przygody która zmienia człowieka. Zmienia bo jest baaaardzo dużo czasu na myślenie o wszystkim. Zmienia bo poznaje się ludzi do których potem chce się być trochę podobnym.
Napiszę o rzeczach oczywistych dla tych, którzy zetknęli się osobiście z CD ale nie do końca jest jasne i wiadome dla tych, którzy fakt istnienia Carpatii znają tylko z kilku zdjęć znajomych na Facebooku. Albo nigdy nawet o tym ultramaratonie nie słyszeli. Więc niech się „zorientowani” nie denerwują gdy będę tłumaczył rzeczy oczywiste …

Będzie długo i treściwie bo też i przygotowania były długie. Dużo dłuższe niż sama przygoda. Choć same w sobie też były przygodą usłaną potknięciami i błędami.

Reklama (jeszcze wtedy) Transcarpatii wyświetliła mi się na facebooku jeszcze w 2018r. Jako, że to również okres krystalizacji pomysłu na United Colours of Cycling decyzja zapada od razu. W końcu to okazja do przeżycia przygody życia i (przy okazji) promocji powstającej marki. Byłem jednym z pierwszych zapisanych i jednym z pierwszych „opłaconych”.

Nigdy nie jechałem takiej wyrypy. W sumie to nigdy nie przejechałem w ciągu jednego dnia więcej niż 150km. A w ciągu kilku kolejnych dni kilkuset kilometrów z wyjątkiem ogólnoświatowego czellendżu „Rapha Festive 500” w 2017r (trochę ponad 500km między Wigilią a Sylwestrem). I to był ten jedyny raz.

Formuła Carpatia Divide – wg opisu organizatora – 625-kilometrowego ultramaratonu nonstop z przewyższeniami prawie 17km (to tak jakby dwa razy wspiąć się na Mount Everest!) – opiera się na idei „samowystarczalności” (tzw „self-support”) i limicie czasowym 200 godzin. Patrząc na suche (choć przerażające dla, nawet dość aktywnego, amatora) cyfry – zakładam, że mimo wszystko jest to do zrobienia. Start w Ustroniu w Beskidzie Śląskim, meta w Mucznem w Bieszczadach.

Formuła „self-support” oznacza, że na trasie nie można korzystać z ŻADNEJ zewnętrznej pomocy logistycznej ani technicznej. Wszystko co potrzebne trzeba wieźć ze sobą lub to sobie po prostu osobiście kupić. Żadnych wynajętych lub zabukowanych z wyprzedzeniem noclegów. Żadnych znajomych stojących w wybranych punktach trasy z czystymi ciuchami, żelami, kanapkami, częściami zamiennymi itp. Wszystko w sakwach, plecakach, czy też kieszeniach. Lub na karcie płatniczej 🙂 . Po prostu startujemy i jedziemy do końca rozkładając intensywność i tempo jazdy wg własnego uznania byleby się zmieścić w limicie czasowym.

Nigdy nie miałem do czynienia z bikepackingiem (bo tak właśnie fachowo nazywa się obwieszenie roweru lub siebie sakwami umożliwiającymi przewiezienie wszelkiego „szpeju” jaki ma umożliwić przeżycie na tego rodzaju wyprawie). Nie wiem od czego zacząć więc zaczynam od zrobienia listy rzeczy do zabrania – wrzucę ją oczywiście w którymś momencie relacji bo jest się naprawdę z czego pośmiać. Zakładam na wstępie że upakowanie oprę na sakwie na kierownicy, drugiej sakwie na sztycy siodełka, małej torebce za sterami na ramie i małym plecaku – małym bo mam przykre doświadczenia z bólem pleców przy noszeniu plecaka przy jeździe na rowerze. Ponieważ przednia sakwa lekko utrudnia mocowanie czegokolwiek na kierownicy konieczne też jest zamocowanie dodatkowej rurki na lampkę, nawigację itp. Życie oczywiście jednak pokazało jak bardzo się myliłem w kwestii spakowania…

Z początkiem roku 2019 ruszyły zakupy sprzętowe. Wiadomo, że sprzęt renomowanych marek bikepackingowych jest świetny – wytrzymały, sprawdzony, niezawodny. I nie powinno kupować się byle “shitu”. Ale mimo tego,z przyczyn ekonomicznych, opieram się na sakwach dostępnych na portalu przyjaciół chińczyków – stosunkowo nieduże pieniądze, czasu na czekanie na przesyłkę wystarczy, a jak się okazało po dostawie niezła jakość – akurat na jednorazowy wybryk powinno wytrzymać… Jedyna ekstrawagancja na jaką się decyduję (przynajmniej w tym momencie) to tzw „nerka” – czyli taki plecak na biodra – mamba on bike poleca mi sprzęt EVOCa ale ostatecznie trafiam fajną promocję i decyduję się na CAMELBAKA. Oczywiście z bukłakiem.

Pojawia się dylemat dotyczący ubioru – normalne, tradycyjne spodenki kolarskie czy luźne szorty MTB z wkładką lub bielizną kolarską? Decyduję się na szorty. Do tego normalne kolarskie koszulki. Kolejna rzecz na którą nie należy poskąpić kasy to właśnie bielizna kolarska z wkładką – wszak dupa na ultramaratonie jest najważniejsza. Serce mi łkało gdy wydawałem 200zł na kolarskie gatki z wkładką marki Endura ale jak się potem okazało mój tyłek odpłacił mi za to stukrotnie. Uzupełnieniem do wypasionych „gaci” jest „dostana” w prezencie od Szczepan „Prze Szczep” Paszek specjalna szwajcarska maść o zagadkowej nazwie „ASSos” 😉

edit: jednym z ważniejszych zakupów o których zapomniałem były turystyczne buty Shimano MT5. Wobec zapowiedzi Orga o dużej ilości stromych podjazdów a bardziej “wypychów” takie rozwiązanie wydało mi się rozsądniejsze niż start w normalnych wyścigowych butach z niekrytymi blokami – w butach turystycznych/trekkingowych bloki “schowane są” w podeszwie

Równolegle rusza przygotowanie teoretyczne – literatura dotycząca przygotowania do ultra, treningu, sposobu odżywiania itp. I oczywiście siłownia FIT STYLE ZONE. I treningi na rowerze pod okiem Sabina Rzepka

podstawy teoretyczne 🙂

No pain no gain – jak mawiają starzy „pakerzy”…

Już w marcu bukuję apartament w Ustroniu – start planowany jest na czwartek 15 sierpnia – w pierwszy wolny dzień długiego czerwcowego weekendu więc potem może być problem z wolnymi miejscówkami. – wiecie jak jest – pół Polski ruszy w góry…

Nadchodzi kwiecień – zaczyna się sezon wyścigowy. Pierwszy wyścig – Kaczmarek Electric MTB w Rydzynie.

a imię jego ….

Dystans mega kończę ledwie żywy. W drodze powrotnej do Bolesławca kilkakrotnie wymiotuję Coś wyraźnie jest nie halo. Za parę dni ujawnia się jakaś infekcja dróg oddechowych. I tak już co parę tygodni. Jak się okaże w czerwcu po wynikach OB., morfologii i wymazie złapałem jakąś paskudną bakterię i stąd obniżenie odporności. Cała jako taka wyrobiona zimą wydolność poszła w zapomnienie. I pojawiają się wątpliwości jak poradzę sobie kondycyjnie na bądź co bądź cholernie ciężkim maratonie. No to na scenę wjeżdżają antybiotyki, suplementy, witaminy.

Miesiąc do startu – w mojej czarnej „perełce” – karbonowym Cannodale’u FSI4 decyduję się wymienić napęd Shimano XT na SRAM GX z przejściem z przodu na owalną zębatkę 34 zęby. Kaseta z tyłu ma zakres przełożeń 500% (stosunek ilości zębów najmniejszej zębatki do największej) co na hardkorowych podjazdach Carpatii może się bardzo przydać – jak się okazało na podjazdach przednia zębatka 30-tka byłaby bardziej odpowiednia 😉 . Serwis roweru pod okiem Prze Szczep i nowa karbonowa kierownica od bolesławieckiej Bikestacja.pl.

Sprzęt teoretycznie gotowy…

Im bliżej terminu startu tym wątpliwości coraz więcej. Nie tylko zdrowotnych ale też sprzętowych. Jak na ostrych zjazdach sprawdzi się sakwa na kierownicy? Czy linki hamulców i przerzutki wytrzymają jej podskoki? Czy sakwa na sztycy siodełka nie będzie tańczyć na boki? Przecież ja w życiu nie miałem okazji do zdobycia choć odrobiny doświadczenia…!!

Na dwa tygodnie przed startem odpada jednak możliwość montażu tylenj sakwy na sztycy bo decyduję się na zakup sztycy opuszczanej (tzw „mykmyka”) wprost niezbędnej do bezpiecznego pokonywania karkołomnych zjazdów – to taki patent dzięki któremu można fajnie opuszczać siodełko jednym ruchem kciuka dodatkową manetką na kierownicy – a po powtórnym jej naciśnięciu wraca ono do poprzedniej „normalnej” pozycji. Mykmyk wyklucza jednak montaż sakwy na jego sztycy ze względu na możliwość uszkodzenia anody ją powlekającej.

Powoli chyba wszyscy uczestnicy „spinają poślady” więc na grupie facebookowej Carpatii Divide pojawiają się pytania o noclegi w Ustroniu w przeddzień startu – no przecież nie będę się bunkrował sam w apartamencie na 5 osób. Kompletujemy ekipę – pierwszy dołącza do mnie Damian Starzyński, potem jeszcze trzech następnych szaleńców – Daniel Łazarek – czyli Kawaler Wieczorową Porą , Krystian Jakubek. (jak się potem okazuje osiąga 2. czas dojazdu do Mucznego) i Jacek Piotrowicz. Nawiasem mówiąc z moją „znajomością” z Krystian wiążę się dość ciekawa historia – ze dwa lata temu (kiedy o ultramaratonach myślałem jak o imprezach dla szaleńców) wogóle się jeszcze wtedy nie znając osobiście pisaliśmy na messengerze w jakiejś innej sprawie dotyczącej zamkniętej grupy na facebooku. Rozmowa oczywiście zeszła na kolarstwo (bo przecież obydwaj mieliśmy na fotach profilowych rowery) i wtedy Krystian poopowiadał/popisał mi trochę o swoich udziałach w ultramaratonach i maratonach na orientację namawiając mnie na udział w tego rodzaju wyścigach. Nawet nie przeczuwaliśmy wtedy, że niespełna po dwóch latach spotkamy się na tej samej kwaterze przed tym samym ultramaratonem.

Na ostatniej prostej okazuje się jeszcze, że posiadane przeze mnie śpiwory rozmiarami po skompresowaniu i swoim ciężarem przypominają bardziej namiot ‘dwójkę” z tropikiem niż mały lekki śpiwór więc na trzy dni przed startem zamawiam śpiwór i modlę się żeby dotarł do paczkomatu do Ustronia przed startem. Dotarł… 😊

Z Damianem umawiam się we Wrocławiu pod Wroclavią. Ma po mnie przyjechać od siebie z Piły firmowym busem, mamy zabrać jeszcze kogoś i pocisnąć do Ustronia. Dojeżdżam do Wrocławia PKP. 1,5-godzinne ostatnie przemyślenia w czasie podróży Bolesławiec-Wrocław i namowach przez znawców „tematu” (m.in. właśnie Damiana) i zmieniam w ostatniej chwili koncepcję „upakowania”. Ryzykuję ból pleców i jednak decyduję się na porządny plecak. Mam 2 godziny czekania na przyjazd Damiana a 300m od dworca głównego we Wrocławiu jest sklep ogólnopolskiej sieci Sklepy Górskie Skalnik. Akurat mają świetne plecaki OSPREY Escapist. Pojemność 25l wystarczy. Też kosztuje “grubo” ale jest warty swojej ceny. Po drodze zajeżdżamy jeszcze do Decathlonu – uzupełniam wyposażenie o dodatkowe „awaryjne” majtki z wkładką (ale już bez finansowego szaleństwa).

Candy totalnie wycieniowana

Jak się potem okaże – jedno drugiemu lekko przeszkadza…

Do Ustronia docieramy ok. 17tej.

to nas czeka jutro na pierwszy ogień

Po zakwaterowaniu się zaliczamy biuro wyścigu czyli klimatyczną knajpkę „Diabli Dołek”. Odbieramy pakiety startowe i trackery (czyli urządzenia które lokalizować nas będą na trasie), wciągamy kolację – żurek i placek ziemniaczany z gulaszem i sącząc piwko obserwujemy jak powoli zjeżdżają się kolejni zawodnicy. Ale czas na odpoczynek. W apartamencie jeszcze przed snem ostatni rzut oka na sprzęt.

I lulu.
Jutro TEN DZIEŃ!